معرفی پرسشنامه:

اسکات و بروس (1995) و پنچ سبک تصمیم¬گیری 1) عقلانی 2(شهودی 3) وابستگی 4(آنی 5) اجتنابی را مطرح نموده¬اند و معتقدند این پنج سبک تحت تاثیر ویژگی¬های درونی و شخصیتی افراد است؛ که به عنوان الگو مورد بررسی قرار می¬گیرد.
سبک تصمیم¬گیری عقلانی: در این سبک تصمیم¬گیری فرد از همه راه حل¬ها مطلع است و می¬داند که هر تصمیمی به چه نتیجه¬ای می¬انجامد و می¬تواند نتایج حاصل از تصمیم¬گیری را بر حسب اولویت (بیشترین نفع) مرتب و سازماندهی کند. (Ebelin, 2005) تا با استفاده از یک استراتژی بهینه¬سازی حصول به اهداف را به حداکثر رساند (Hoy & Miskel, 2008)؛ بنابراین افراد در این سبک تمامی راه¬حل¬های ممکن را تعیین و ارزشیابی نموده و با تعیین عواقب هر یک از این راه¬حل¬ها بهترین راه حل را انتخاب می¬کنند.
سبک تصمیم¬گیری شهودی: رابینز (2009) معتقدات که این سبک، فرآیند ناخودآگاه تصمیم¬گیری است که در سایه تجربه¬های استنتاج شده به دست می¬آید. مبتنی بر احساسات و یادگیری ضمنی افراد است و الزاماً سوای تجزیه و تحلیل معقول عمل نمی¬کند. بلکه این دو مکمل یکدیگرند. پس در این شیوه تصمیم¬ گیرنده از یک رویه نظامند استفاده نمی¬کند و در هنگام اتخاذ تصمیم از تجزیه و آگاهی¬های ضمنی خود سود می¬جوید.
سبک تصمیم¬گیری وابستگی: پارکر و همکاران او (2007) معتقدند که این سبک بیانگر عدم استقلال فکری و عملی تصمیم گیرنده و تکیه بر حمایت¬ها و راهنمایی های دیگران در هنگام اتخاذ تصمیم است (طهرانی و مقدم، 2008) و آگاهی های دیگران در هنگام این نوع تصمیم¬گیری¬ها نقش اساسی دارد (اسکات و بروس، 1995)؛ بنابراین در این شیوه تصمیم¬گیرنده متکی به عقاید دیگران بوده و نقش منفعلی دارد.
سبک تصمیم¬گیری آنی: بیانگر شرایط اضطراری است که فرد بدون پشتوانه¬ی فکری قبلی، بلافاصله در کمترین زمان ممکن تصمیم اصلی خود را اتخاذ می¬کند (اسکات و بروس، 1995). البته ممکن است این شیوه تصمیم¬گیری معلول شرایطی باشد که برای مدیر ایجاد می¬شود. البته استفاده از این سبک به معنی گرفتن تصمیمات خام و ناپخته نیست، زیرا در این شیوه بر اساس تجربه و اطلاعاتی که دارد، تصمیم¬گیری می¬کند.
سبک تصمیم گیری اجتنابی: به عقیده پارکر و همکاران او (2007) این سبک به معنی، به تعویق انداختن تصمیم¬گیری در هنگام مواجهه با مشکلات و طفره رفتن از واکنش نسبت به مسئله رخ داده شده می¬باشد. در این شیوه تصمیم¬گیرنده تمایل دارد که از هر گونه اتخاذ تصمیم اجتناب کرده و تا حد امکان از موقعیت تصمیم¬گیری دوری جویید (طهرانی و مقدم،2008). به گونه¬ای که می¬توان گفت افراد از گرفتن تصمیم وحشت داشته و نگران عواقب تصمیم خود می¬باشند.